นึกถึงเรื่องการแก้ปัญหาปลายเหตุ
เวลาเราป่วย  กินยา  ป่วย  กินยา ป่วย
คือมันก็ช่วยระงับอาการนะ  แต่ไม่หายขาด
การแก้ปัญหามันควรแก้ที่ต้นเหตุ
หรือบางทีแก้แม่งให้หมดนั่นแหละ
เรารู้สึกถึงปัญหาอะไรบางอย่างได้เร็วนะ
เหมือนจะเป็นคนเจ้าปัญหานั่นแหละ
ถึงจะวุ่นวาย แต่ก็สนุกไปอีกแบบ
ถึงจะมีท้อบ้าง แต่ก็ได้บทเรียน
ยิ่งแก้ยาก  ยิ่งใช้เวลา ใช้ความพยายม
และได้บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ไปในตัว
ไม่มีปัญหาไหนที่เราแก้ไม่ได้
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
เอิ่ม  ผมนี่กลายเป็นโคนันไปเลย

เรานี่ก็แปลกนะ  ช่วงไหนรู้สึกดี
จะมองอะไรมีคุณค่า มีสาระไปหมด
ตรงข้าม  ถ้าช่วงไหนรู้สึกแย่
จะมองไม่เห็นคุณค่าของอะไรๆเลย

ตอนนี้กำลังสนใจเรื่อง Self-esteem
กับการบำบัดซึมเศร้าด้วยการโปรแกรม
ไม่แน่ใจว่าโปรแกรมนิสัยหรือบุคลิค
ไม่แน่ใจว่าปรับเปลี่ยนหรือปลูกฝังอะไรยังไง
เพราะแค่สนใจ ยังไม่ได้ศึกษา