การที่เราคิดคำสวยหรูออกมา
แล้วไม่สามารถพูดหรือเขียนมันออกมาในทันที
ช่างน่าอึดอัด!! แต่สิ่งที่เราคิดว่าดี หรือสวย
ก็ใช่ว่าจะดีกับทุกคน หรือจะมองว่าสวยก็อาจไม่
เราแค่รู้สึกอึดอัด ร้อนรุ่มกลุ้มใจ
ก็เลยมาระบายในนี้ ในที่ของเรา
ความรู้สึกต่างๆนานามักจู่โจมมาอย่างกะทันหัน
ทุกสิ่งที่ไม่สามารถจัดการได้ในตอนนี้
ทุกอย่างที่เราไม่สามารถทำมันได้ทันที
มันมากองรวมกันที่ศูนย์หน้าของหัวใจ
และสมองไม่อาจแบ่งเบาภาระได้มากพอ
ความรักไม่ใช่เรื่องผิดไม่ใช่หรือ
ทำไมเราถึงต้องเกลียดมันด้วย
การที่เราใฝ่หาความรักนอกรูปแบบอยู่เสมอ
ทำให้เราไม่เคยสมหวังแบบคนทั่วไป
การที่เรายึดติดกับความสมบูรณ์แบบ
ทำให้เราสังเกตเห็นจุดด่างดำได้รวดเร็ว
และไม่อาจละสายตาไปจากสิ่งนั้น
ก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร
และดูเหมือนจะตกหลุมรักจุดด่างพร้อยนั้น
เหมือนตัวประกันที่หลงรักโจร
มันคือความผิดของใคร
ผิดที่คน  ผิดที่โรค หรือโลก
เราคงจ้องจะตัดสินตัวเองมากเกินไป
มีนักปรัชญาคนหนึ่งอยู่ในตัวเรา
และศิลปินเสเพลกำลังละเลงความสุขไปทั่ว
ในตัวคนๆหนึ่ง เหมือนมีหลายคนข้างใน