ใจร้อนได้เรื่อง

ใจเย็น ใจร้อน มันก็เปลี่ยนผ่านไปเรื่อยๆ
แต่พอเกิดปุ๊บ รู้ปั๊บ แค่นี้ก็เวิร์คแล้ว
แค่รู้ว่า กูร้อนอยู่  เด๋วไฟมันก็ตกกะใจหนีหายไปเอง

จู่ๆ ก็ใจร้อนขึ้นมา  มันมีเหตุผลเหมือนกัน
ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรไปอีกบทเรียนหนึ่ง

เราโชคดีที่เป็นคนเก็บกด (เรอะ!!)
แล้วก็รู้จักควบคุมตนเอง มีความอดทนอดกลั้นพอควร
ก็เลยไม่มีเรื่องทะเลาะวิวาท  ไม่เผาผลาญคนรอบตัวมากนัก

ขั้นที่หนึ่งก็ผ่านแล้ว  รู้โกรธ ก็เก็บไว้ที่ตัวเองคนเดียวก่อน
อย่าเพิ่งไปลงกับคนอื่น
เอามันเก็บไว้ในใจ
ถึงจะเก็บกดไปหน่อยก็เถอะ

ขั้นที่สองหนักหนานัก ต้องสลัดกำในใจ
สิ่งที่ผูกติดเอาไว้จนอารมณ์ขุ่นมัว
บางเวลาสลัดออกได้ บางเวลาเหมือนกลับมา

ทำไมใจเรานึกรังเกียจการกระทำของคนที่ไม่ยั้งคิด
เราเอาอะไรมาตัดสินถูกผิดให้คนอื่น
ทำไมเราไม่ปล่อยวางเรื่องคนอื่น
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อเรามากถึงขั้นมากที่สุด

ถ้าเราคิดว่า สิ่งที่เขาทำนั้นไม่ดีต่อตัวเขาและผู้ร่วมรับผลกระทบ
เราควรช่วยเหลือเขาดีไหม?
หรือแค่สงสารเห็นใจพอ?

แค่หาทางอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ก็พอมั้ง!
หากเราเป็นตัวอย่างที่ดี  ทำตัวให้ดีได้
เขาก็คงจะรู้ตัวว่า ต้องทำยังไงเอง
เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผู้อื่น
หรือควบคุมความคิด การกระทำของผู้อื่นได้