เผลอใช้งานบล็อกผิดวัตถุประสงค์ไปแล้ว
ลืมไปว่า เปิดไว้เป็นไดอารี่บล็อกหวานแหวว 55
เอาไว้สารภาพความในใจที่มีต่อ...
ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี
ตอนนี้ เพราะเจอปัญหาเข้ากับตัวเอง
(ปัญหาที่แอบหนีมันมานั้นแหละ)
ก็เลยลืมๆ ไม่ค่อยได้สนใจกับ..
ความรู้สึกอ่อนไหวอารมณ์ชั่ววูบนั้น
ก็รู้อยู่ว่า ไม่ใช่ความรัก แค่หลง แค่เพ้อ
และไม่มีหวังสักกะติ๊ด
เห้อ! ความหลงที่ไม่มีหวังนี่ เด๋วก็จบมั้ง
เซงเลย เอาไงต่อไปดีวะ
ถอนตัวกลับมาตั้งหลัก
หรือลุยเต็มกำลัง อีกสักยกสองยก
จนกว่าจะหมดกำลังรัก
ไม่ใจวะ เอาเวลาไปจิ้นในนิยายดีกว่า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..(แน่ใจนะว่า นิยาย หรือมโนไปเอง)
ยังมีกรรมกรหนุ่มน้อยนามว่า 'แห้ว' แห้วแอบหลงรัก 'หวี' ลูกสาวตระกูลใหญ่โตประจำเมืองมอซอที่เขาอาศัยคุ้มหัวกบาลอยู่ มีอยู่วันหนึ่งแห้วไปเก็บเห็ดในป่า บังเอิ๊ญ บังเอิญไปเจอหวี หญิงสาวสวยคมนมโตกำลังร้องเพลงสามัคคีชุมนุมอยู่ในพุ่มไม้ หวีเจอแห้ว ตกกะใจจนเป็นลมล้มพับไป ตื่นขึ้นมาก็เจอแห้วคอยปรนนิบัติพัดวีอยู่ข้างกาย หวีสบตาแห้ว แห้วสบตาหวี ทั้งสองตกอยู่ในห้วงรัก ลำแสงอบอุ่นลอดผ่านแมกไม้ หมู่มวลผีเสื้อดอมดมดอกไม้ สายลมโชยพัดกลิ่นหอมเย็นของมวนดิน และหมีตัวใหญ่โผล่มาทันท่วงที แห้วแบกหวีใส่หลังวิ่งหนีหมีสุดกำลัง กิ่งไม้สกัดดาวรุ่งอยู่ในตำแหน่งที่พอดีกับเท้าและจังหวะการวิ่งของแห้ว ทั้งสองกลิ้งอุตลุดตามทางลาดเท แห้วสลบสไลไม่ได้สติ
"แห้ว แห้ว ตามหาฉันสิ"
เสียงหญิงสาวนิรนามดังก้องหูแห้ว
"ฉันอยู่ที่นี่ ตามมาสิ"
เสียงเดิมนั้นแผ่วเบาไปเรื่อยๆ
"ตามหาฉ้านนนน"
เสียงหล่อนชักจะหลอนขึ้นทุกที
แห้วลืมตาตื่นขึ้น เขาขยี้ตาแรงๆสองสามที กวาดสายตาหาหญิงสาวต้นเสียง
-เสียงนั่น ฝันไปหรอกหรอ?-
เขาเดินไป เดินไป แล้วก็เดินไป
ป่าก็ยังคงเป็นป่า ดูวกวนและลึกลับ ชอบกล
หากไม่ใช่เพราะแห้วท่องมันมาเป็นสิบๆปี
เขาคงถูกป่ากลืนหายไปเป็นแน่
"แม่หนูมาทำไรในป่า ไม่กลัวหลงหรือจ๊ะ"
คุณยายขายหน่อไม้ที่เขาเคยคุ้นเคยเอ่ยทัก แต่เอ๊ะ! คุณยายทักใคร?
แห้วหันซ้ายหันขวา เอามือชี้หน้าตัวเอง
"นี่ป้าชะม้อยทักผมหรอ?แม่หนูไรกัน?"
แห้วเกาหัวจนเหาตกลงมาเป็นลังๆ
-----------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น