อารมณ์มา

วันนี้มาเขียนระบายในฐานะที่เราเป็นคนที่ห่วยแตกที่สุดเท่าที่ตัวเองเคยพบเจอ
มีคนบอกให้เราออกมาจากโลกของตัวเอง  มีคนบอกว่า  ให้เริ่มใหม่เถอะ
ฟังแล้วชัดเลย กูแม่งเหี้ยใช่มั้ย
ที่ผ่านมา  เราคง..สุดๆ ถึงได้สารภาพกับเราแบบนี้
ชีวิตเราที่เป็นอยู่ในตอนนี้  บ่องตง พอใจมากถึงมากที่สุด
มีความสุข  อยู่ดีกินดี  จนมีคนทักว่าอ้วนถึงสองคน
และอีกสองคน แค่ทักว่า ดูมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะ
เราไม่ได้หลอกตัวเอง
เราสุขก็คือสุข อาจมีทุกข์บ้าง ก๋ผ่านไป
(อยู่ดีๆก็มีเพื่อนทักมา เลยขาดตอนเลยแหะ
ไปไม่ถวดเลย)

ไม่อยากเรียนจบแล้ววววว
บอกตามตรง  หงุดหงิดใจ
ไม่อยากทำในสิ่งที่ครูสอนอีกแล้ว
ทั้งที่ครูก็หวังดีกับเราแท้ๆ
แต่ยังเก็บอารมณ์ไม่ดีมาก่อให้เป็นเรื่องอีกเรา 

ตั้งสติหน่อยสิเรา  อย่างน้อย มันคงเป็นสิ่งที่เราควรทำ
จากการที่ได้เรียนมา  เราเรียนรู้ได้เท่านี้แหละ

ทำไงต่อไปดีวะ
คุยกับเพื่อน  มันก็เบื่อเรียน อยากทำงานเหมือนกัน
แต่ความคิดของเรา  มันจะเป็นไปได้มั้ยวะ
หรือเราต้องฟังผู้ใหญ่  ต้องเชื่อผู้ใหญ่
ทั้งที่ก้รู้ว่า  เราดื้อแค่ไหนก็ตาม

ใครพูดยังไงก็ไม่ฟัง
ฟังเสียงตัวเองอย่างเดียวเท่านั้น
แล้วมาเจอแนวร่วมอย่างนี้
จะพากันไปฉิบหายปะวะ

ถ้าถามเราว่า อยากทำอะไรที่สุด
ก็คงลาออกมั้ง  แล้วก็ทำงานที่ไม่น่าเบื่อ
แต่คงโดนแบนจากครอบครัวและญาติพี่น้อง
มั้งนะ

เราโคตรผิดเลยวะ
เป็นใครก็คงรับไม่ได้
ที่รู้ว่า เราอกตัญญูขนาดนี้
เราโคตๆเนรคุณเลย
มีปัญหากับผู้ใหญ่ตลอด
ทั้งที่ดูเรียบร้อย พูดน้อย
แต่ร้ายเว่อร์

ช่วยไม่ได้ เราเคารพในความเป็นตัวเอง
โลกส่วนตัวสูง และเชื่อมั่นในตัวเองสูง
ชั้นถูกเสมอตลอด
ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบ
ความยุติธรรม
และความถูกต้อง

พวกอุดมการณ์หัวรุนแรงชัดๆวะเรา
ดีที่ไม่สังกัดพรรคการเมืองใดใด
หรือจะหาสังกัดดีวะ  จะได้ตายไวไว


ไม่ใช่ว่า อยากประสบความสำเร็จเร็วๆหรอกนะ
เป้าหมายอะไรก็ยังไม่มี
หรือมีแล้ว  แต่ยังไม่ชัด
แบบว่า เคยมีเหมือนกันนะเป้าหมาย
แต่ตอนนี้ลืมไปแล้ว
สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

วินาทีนี้ เลือดร้อนพุ่งพล่านไปทั่วตัว
อยากให่มีคนรั้งเราไว้บ้าง
แต่มองไปทางไหนก็ไม่มี

ไปนอนเถอะวะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คิดได้
ไม่อยากเสียใจที่หลัง
หากตัดสินใจอะไรผิดพลาดไป