ดูยังไงก็ตุ๊ดชัดๆเลย แต่ไม่ใช่หรอก(มั้ง)
เราไม่ชอบให้ใครมาว่าเขา  เราว่าได้คนเดียว
เราชอบเขา ถึงจะคิดว่าเขาเป็นตุ๊ดนะ ตอนแรก
แต่เราไม่ค่อยสนิทกับผู้ชายอยู่แล้ว เราไม่ค่อยชอบ
ไม่ค่อยชอบคุยกับเพื่อนผู้ชาย 
เราไม่ชอบวิธีการพูดที่ให้ความรู้สึกเหนือกว่า
เพราะงั้นคนที่ดูเหมือนตุ๊ด ทำให้เราสบายใจกว่า
รู้สึกพูดคุยด้วยง่ายกว่า สรุปกูโฟเบียปะวะ คล้ายๆ
เราเป็นพวกแอนตี้คนที่ดูจะมีอำนาจมากกว่าเรางั้นสิ
ถึงได้ชอบแต่เด็กกับตุ๊ด เอ้ย คนที่ดูเหมือน..
เวลาคุยกับเพื่อน ถ้าเป็นผู้ชายเบ่งๆ เราก็จะพูดด้วยน้อย
แต่ถ้าออกตุ๊ด หรือดูเรียบร้อยๆ เราก็จะพูดได้เถียงได้
คนที่ขึ้นเสียงใส่เรา  บางทีเราถึงกับกลัว ไม่กล้าพูดด้วยก็มี
หนึ่งในคนที่ทำให้เรากลัว มีคนที่ทำให้เราฝังใจอยู่ด้วย
เรารู้สึกอับอายต่อหน้าคนอื่น และเจ็บใจตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
นอกจากวิ่งหนี และไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนๆนั้นอย่างตรงๆ
ความทรงจำหยุดอยู่ตรงที่เราร้องไห้หนักมากจนหายใจแทบไม่ทัน
ร้องไห้ระหว่างกลับบ้านคนเดียว และต่อหน้าคนที่เดินผ่านไปมา
จำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่เราร้องไห้ในรถไฟใต้ดินบ่อยมาก
แต่จำไม่ค่อยได้นักว่า ตอนไหน เมื่อไหร่ และทำไม
จำได้แต่ว่า เรามักร้องไห้ และโทษตัวเองที่อ่อนแออยู่เสมอ