ในชีวิตนี้จะมีโอกาสเจอคนตอแหลมากหน่อยแค่ไหนกันนะ
ถ้าตอแหลปกป้องตัวเองไม่เท่าไหร่ แต่ตอแหลทำร้ายคนอื่น น่ากลัว
เราอ่านบอร์ด  อ่านเว็บเยอะ ยังดูไม่ออกเลย ใครพูดจริง ใครตอแหล
ตรรกะตอแหลบางคนเนียนมาก  จับได้ยาก  ยิ่งไม่เห็นหน้าด้วย ยิ่งเดาไม่ถูก
แต่คงจะมีบ้างแหละที่ตอแหลเรียกร้องความสนใจ  มาโพสอะไรแบบดึงดูดๆ
ทำตัวเป็นคนมีปัญหา  เรียกร้องความสนใจ  เราไม่ชอบแบบนั้น เพราะงั้นถึงมีปัญหาก็ไม่บอกใคร
เอาไว้ให้เป็นปัญหากลุ่มก่อน ของใครก็รับผิดชอบเอาเอง  ไม่ชอบพึ่งลมปากใคร
แต่ก็นะ  บางทีถ้าใครชม ก็เหลิงได้ง่าย  ใครพูดจาดีๆ เราก็จะเชื่อมากกว่า
เพราะงั้นถ้าจะโดนตอแหลใส่ คงไม่รู้มั้ง  แต่ถ้าเป็นเรื่องคบหาดูใจ
จะออกแนวไม่ค่อยไว้ใจคนที่เปิดตัวโต้งๆ แต่กับคนที่ตีเนียนมานี่ ดูไม่ออกจริงๆ
เดี๋ยวนี้ แค่การจะเชื่อใจใครสักคน  มันต้องใช้เวลา ต้องอะไรเยอะแยะเลยนะ
แต่บางที  อาจไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น  ใช้กฎดีดึงดูดดีเอาก็ได้
ให้จินตนาการว่า คลื่นความคิดของคนแผ่ออกมาได้
คลื่นนั้นตรงข้ามกับรูปแบบคลื่นแม่เหล็ก เพราะไม่ผลักขั้วเดียวกัน
สังเกตได้อย่างหนึ่ง คนที่ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่แรก  มักจะมีอะไรต่างกันมากๆ
ถ้าช่วงไหนรู้สึกแช่มชื่น มักจะเห็นคนทำดี หรือไม่ก็มีคนช่วยเหลือเรา
อย่างคนที่เราชอบ ก็มักมีอะไรที่เหมือนเรา แต่หลายคนก็เหมือนคนละมุมไป
เพราะงั้นไม่ต้องกลัวใครจะมาทำร้ายเราเลย  กลัวเราจะไปทำร้ายใครก่อน
ถ้าไม่มีกรรมเวรต่อกัน  เค้าจะมาทำอะไรคุณ  ความกลัวอาจเป็นสันดานติดมาจากชาติก่อน
หากคุณทำดีแล้วยังกลัวคนอื่น  ยอมรับเถอะว่า ตัวคุณนะน่ากลัวกว่าเค้าเป็นไหนๆ
พูดถึงตัวเองด้วยนะ  เพราะเราก็มีความกลัวต่อคนบางรูปแบบ  บางสถานการณ์
ถึงจะกลัว  แต่ไม่ใช่เบ่งตัวให้ใหญ่  ต้องยอมรับความกลัวให้ได้ก่อน
ความกลัวมันมายังไง  มันจะไปไหนต่อ  กลัวแล้วจะยังไง  เค้าจะฆ่าเราเหรอ
สำหรับเรา เหมือนจะกลัวตัวเองทำผิดนะ กลัวทำอะไรไม่ดีแล้วขายหน้ามากกว่า
แบบนี้ ยิ่งต้อง ทำดีให้มากขึ้น  จะได้ไม่รู้สึกว่า เราจะทำผิด แล้วก็ปล่อยวาง
ถ้ามองตัวเองเป็นยังไง ก็มีโอกาสที่จะได้เจอคนแบนั้นมากขึ้นไปอีก
ถ้ามองตัวเองตอแหล ก็จะมีโอกาสได้เจอคนตอแหลนั่นแหละ
ตัวตนของเราแยกจากสังคมไม่ได้หรอก  เพราะสิ่งที่หลอมเราขึ้นมาคือ สังคม
ตัวตนจึงเท่ากันสังคมที่อยู่  ภาพลักษณ์ของตัวตนเท่ากับภาพสังคมที่เราเห็น
คนเรามีแนวโน้มที่จะคิดเข้าข้างตัวเองสูง  ทุกอย่างจะเชื่อมเข้ากับตัวเองก่อน
ภาพที่เรามองเห็นจึงเป็นภาพของวัตถุที่ใส่ความเป็นตัวเราลงไปด้วย
เช่น มองเห็นบันได เราก็จะรู้สึกไม่ชอบ เพราะตอนเด็กเคยตกบันได
ภาพของบันได จึงมีไอชั่วร้ายลอยออกมา แต่ความจริงบันไดก็คือบันได
หรือพอเห็นคนเอามือโบกข้างหลังกางเกง ก็คิดว่า เค้าตด เพราะเราเคยทำ
อะไรประมาณนั้น  ภาพศิลปะจึงเป็นภาพสะท้อนจิตใจของคนออกมาด้วย
แต่ก็นะ  ทุกการกระทำล้วนสะท้อนอะไรออกมาได้หมด
มีเหตุผลอยู่ทุกเบื้องหลังการกระทำ  ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองเห็นมันไหม