มันวุ่นวายเพราะเราทำให้วุ่นวายเอง
เราเอาแต่หาสิ่งกระตุ้น  ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
ความน่าเบื่อไม่ได้หายไปจากการถูกกระตุ้น
ความน่าเบื่อเป็นเพียงการผลักไสสิ่งที่ไม่ปรารถนา
ยิ่งมีสิ่งไม่ปรารถนา เรายิ่งเบื่อ ยิ่งเซ็งจิต

บางทีเราก็รู้สึกว่า อาจมีมากกว่าหนึ่งดวง
เพราะเราเปลี่ยนและมันเหมือนจะไม่ต่อเนื่อง
มันเหมือนจะไม่สมเหตุที่อยู่ๆก็เป็นแบบนั้น
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจริงๆ แต่เราอาจจะมีสติอ่อนก็ได้
เพราะสติอ่อน ทำให้ตามไม่ทันจิตที่วิ่งไปรวดเร็ว
ยิ่งจิตวิ่งเร็ว  เรายิ่งต้องฝึกสติให้เท่าทัน
ต้องคุมบังเหียนม้าแห่งจิตนี้ให้ได้
เราเป็นนาย  ใจและกายเป็นบ่าว

เราเป็นาย  ใจและกายเป็นบ่าว
ชอบประโยคนี้จัง แต่จะยึดติดมากไม่ได้
ไม่มีทฤษฎีไหนที่ควรยึดติดมากเกินไป
ทุกคำกล่าวล้วนมีดีมีร้าย เหมือนดาบสองคม
จะยึดติดกับคำพูดมากไปก็ไม่มีไรดีไปกว่านี้
เราต้องก้าวเดินต่อไป  ต้องพยายาม ต้องทำงาน
ต้องใช้ความเพียรพยายามให้มากกว่าใช้สมอง

ทำงานหนักสิดี  ลดความฟุ้งซ่าน
ถึงแม้โอกาสสร้างสรรค์จะมีน้อยลง
แต่หากฝึกจิตไป ขณะทำงาน สมองกลับดีขึ้นได้
บางทีก็พูดจาเหมือนมีวิญญาณครูสิงอยู่
หรือวิญญาณนักจิตวิทยาหรือนักปรัชญา
เอาน่า  จะมีใครอยู่ข้างใน ก็เราทั้งนั้นแหละ
ทั้งหมดเป็นเอกภาพ ทำให้อยู่ร่วมกันได้ดี