อยากจะสรุปอารมณ์และพฤติกรรมของตัวเอง
แต่อะไรๆ มันพุ่งขึ้นลงรวดเร็ว
ทั้งดีทั้งแย่สลับกันไปภายในเวลาชั่วครู่

ที่แน่ๆ อาการรังเกียจผู้คนพุ่งสูงปรี๊ด
ไม่อยากพูดคุย  ไม่อยากพบปะ สบสายตา
ความรู้สึกที่รุนแรงมีต่อคนๆนั้น
และตอนนี้เริ่มเข้าใจความต้องการลึกๆของตัวเอง
การได้รับการยอมรับจากผู้อื่น
ซึ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ได้รับจากคนๆนั้น เท่าที่นึกได้
ไม่ว่าที่ไหน เราก็เรียกร้องอย่างเงียบเชียบ
แสดงตัว ทำไปอย่างไม่รู้ตัว จนกลายเป็นตัวเอง

หรือบางทีอาจจริงที่ว่า หากถูกจำกัดอิสรภาพไป 
เราจะต้องเกลียดใครสักคน  นี่อาจเป็นความรู้สึกนั้น
เพราะเรารู้สึกถูกชักนำเหมือนใยแมงมุมจากคนๆนั้น
ชีวิตที่เรามีก็ถูกพรากไปด้วยความหวังดีเสมอมา
แต่สิ่งที่เค้ากำหนดให้ถือเป็นการได้ตอบแทนคุณ
เพียงแต่เราคิดต่างและไม่อาจร่วมไปกับทิศทางไร้เหตุผล

เรารู้สึกต่าง รู้สึกแปลกแยกเสมอในที่ที่เราอยู่
ถึงแม้เราจะมีแนวโน้มสร้างตัวตนที่โยงใยกับทุกสรรพสิ่ง
แต่นั่นอาจเป็นเพียงทฤษฎีในหัวที่ขัดแย้งกับทางปฏิบัติ

เราไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลว
มันทำลายภาพตัวตนในอุดมคติโดยสิ้นเชิง
เราอาจคาดหวังกับตัวเองมากเกินไป
เราไม่อาจยอมรับได้ว่า เรามีความเลวอยู่ในตัว
และมันยิ่งรุนแรง เมื่อเราปฏิเสธมัน
มันอาจเป็นความรู้สึกที่ผิดปกติ มันเป็นสิ่งเลวร้าย
เราแคร์ว่า คนอื่นจะมองเราเป็นคนเลวร้าย
เหมือนสิ่งที่เราคิดหรือรู้สึกเกี่ยวกับตัวเอง
เรามีความรู้สึกที่ไม่เหมาะสมกับคนที่ไม่สมควร
เราเกลี่ยดความรู้สึกนั้นและเกลียดตัวเองที่รู้สึกแบบนั้น
มันทำให้เรามองเห็นตัวเองเป็นคนเลว

ความรู้สึกอยากผลักไสอย่างอ่อนคือ ความเบื่อหน่าย
บางทีเราสามารถรู้สึกอย่างนี้กับเค้าได้
แต่ความรู้สึกอยากผลักไสที่รุนแรงขึ้นไปอีก
ทำไมเราถึงมีความรู้สึกแบบนั้นกับคนๆนี้
มันรุนแรงจนเราแทบคลั่ง  แค่เห็นก็อยากอาเจียน
ร่างกายที่ขยับไปมาบนเตียงนอน  น่าสะอิดสะเอียนมาก
อีกทั้งเสียงเคลื่อนไหวยังฟังน่าขนลุกน่าสยดสยองเป็นที่สุด
กลับกัน  พอเป็นเวลากลางวัน เราไม่รู้สึกแบบนั้น
กลับรู้สึกเฉยๆ  ไม่มีอาการบิดรวนแบบตอนนี้
อีกอย่าง เราเป็นกับทุกคน ในตอนกลางคืน
คิดอีกอย่าง เรารู้สึกหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวขั้นรุนแรง
เพราะที่นอนเหมือนเป็นที่ส่วนตัว  เราจะเล่นคอม อ่านหนังสือ
ทำอะไรที่เป็นส่วนตัวเท่าที่จะทำได้  ในขณะที่มีอีกร่างอยู่ไม่ไกล
ความรู้สึกผลักไสที่เกิดจากการกลัวการรุกล้ำพื้นที่ก็เป็นได้

การที่ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวถือเป็นปัญหาทางใจด้วยหรือเนี่ย
ความหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวกลายเป็นโรคความกลัวด้วยหรือ
มันแย่มากเลย  อยากอยู่อย่างสบายใจกว่านี้
รู้สึกไม่มีความสงบทางใจเลย ที่นี่คงมีคนเยอะเกินไป
เป็นคนที่มีอาการไม่ต่างไปจากผู้ป่วยทางจิตทั้งนั้น
เราเองอาจป่วยด้วยการอุปทานโรคของคนรอบตัวเข้าไป
 
เราป่วยด้วยสังคมที่เราอยู่
และเราอยู่ด้วยสังคมที่เราป่วย