สิ่งที่ไม่ดีสำหรับเราคือ ชีวิตในวัยเด็ก
เราอาจจะมีความสุข แต่เราก็โดดเดี่ยว
เราไม่แน่ใจว่า เป็นวัยเด็กที่ดีนัก
เราไม่ได้จำ หรือจำไม่ได้ก็ไม่แน่ใจ

ตั้งแต่เขียนมา เราเริ่มร้องไห้นิดๆ
ตอนที่เขียนโพสที่แล้ว เรื่องแมวตาย
แต่ตอนที่เขียนนี้  เราร้องและน้ำตามันเหนียว
เราไม่ชอบเวลาน้ำตาเหนียวเนอะ

ตอนนี้เราปวดหัวนิดหน่อย น่าจะปวดคอมากกว่า
เพราะกึ่งนั่งกึ่งนอนพิมอยู่บนเตียง
มีปฏิกิริยาเล็กน้อยกับเสียงตึงตังที่ลูกแมวข้างห้องทำ

มีเรื่องข้องใจว่า ทำไมยารักษาจัดปรับเคมีในสมอง
ถึงได้ทำให้คนกินดูเหมือนตุ๊กตาหน้ายิ้ม
ดูเหมือนสุข แต่ก็ดูหลอกๆ มองแล้วน่าเศร้ามากกว่า
ดูไม่เป็นธรรมชาติ  แถมยังส่งผลให้ทำงานไม่ดีเท่าเดิม

กลั้นใจนอนดีกว่า
ทำไมไม่รู้  ไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับคนอื่น ที่จริงก็ยาย
รู้สึกอึดอัด  ถ้าวันไหนยายลุกขึ้นมาบ่น มันจะร้อนใจมาก
เหมือนข้างในจะระเบิด จนนอนไม่หลับ
มีปฏิกิริยากับการถูกออกคำสั่งให้นอนมาก
เพราะเหมือนถูกขัดใจไม่ให้ทำอะไรที่กำลังเพลินๆอยู่
เหมือนเราเสพติดงานอดิเรก ประเภทเล่นเน็ต เขียนบล็อก ดูหนัง
หรือเสพความบันเทิงนั่นแหละ
มันก็ค่อนข้างร้ายแรง  ถ้าคิดในแง่ผลกระทบ
เราไม่ยอมทำงานทำการ เอาแต่เล่นไปวันๆ
และยังเสพติดการวินิจฉัยโรคตัวเอง
เสพติดการหาความรู้อย่างรุนแรง
นอน  ต้องนอน  ต้องนอน