รู้สึกว่าตัวเองไม่อยู่ในโลกแห่งความจริง  ทำใจยอมรับอะไรไม่ได้  หาอะไรทำไม่ให้ฟุ้งซ่านยังไง. ก็กลับมาที่เดิม. ไม่มีทางเปลี่ยนท่าทีไปได้. ปล่อยวางไม่ได้. แก้ไขไม่ได้. ไม่ได้สิ. ยิ่งคิดแบบนั้น. ยิ่งแย่. คิดลบ.มันจะดึงดูดความคิดลบๆมา. โอย. ก็แค่เพลีย. พักผ่อนหน่อยไปคืนเดียว. เครื่องรวนเลย. พลังอ่อนไป. ทำไงดี. อยากนอนก็กลัวนอนไม่หลับ. กลัวผีอำ  กลัวเคล็ดขัดยอก. กลัวอะไรเยอะแยะ. เยอะไปนะเรา. วันนี้ออกจากบ้าน. เจอคนเยอะ. ก็รู้สึกเกร็งไป. มือสั่น. เพราะอะไรไม่รู้. สงสัย. นอนดึก. จริงๆก็แค่เที่ยงคืนไม่ใช่หรอ. สงสัยจะแก่แล้วมั้งเรา. อนาจ. ปวดหัว. ปวดแขน. อย่างชัดเจน. แต่ปวดใจมากกว่า. รู้สึกว่ามีปฏิกิริยากับผู้ชายใส่แว่นมากไป. คงแพ้ทาง. ยิ่งขาวใส. โอย. ขึ้นรถไฟใต้ดินทีไร. ทำไมต้องเจอทุกที. เวลาพิมในมือถือ. กดสเปซทีไร. ต้องมีจุดตามมา. แอบเซ็ง. จุดเต็มไปหมด. บางทีอาจจะเครียดที่ต้องโกหกว่า. ทำทีสิส. แต่จริงๆ. แต่งนิยาย. ยิ่งเครียด.ก็แต่งไม่ออก  แต่ถ้าไม่แต่งนิยายให้จบ. เราก็จะกลายเป็นซอมบี้อย่างสมบูรณ์แบบ. แค่นี้ก็ใกล้เคียงมากแล้ว. ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลยสักนิด  ความรู้สึกเสียสมดุล. ไม่อาจแสดงความรู้สึกให้เหมาะสมได้. คล้ายกับคนป่วยสังคม.  แต่ก็ยังมีที่บ้านที่รู้สึกเป็นตัวเอง. รู้สึกว่าสบายใจ. ถ้าเป็นที่อื่น. ก็ทำอะไรไม่ถูก. เราคงไม่สามารถเข้ากับใครได้. ไม่เข้าใจความเป็นมนุษย์สักกะนิด. เยอะ. จบป่ะ. มาแบบจัดเต็มทีเดียว. เหมือนอิจฉาที่ไม่สามารถมีชีวิตปกติสุขแบบคนธรรมดาได้. ยังไงยังงั้น. ก็จริง. คิดในแง่ดี. เราก็น่าอิจฉา. เพราะน้อยคนที่จะมีชีวิตแบบเราได้. เราไม่ปกติ. ถึงจะบ้า. แต่ก็รู้ตัว. จัดการได้. พอจะจัดการกับความไม่ปกติของตัวเองได้. ก็เลยไม่จำเป็นต้องมีแพทย์.มีที่ปรึกษา. ไม่ต้อง. เพราะมีอยู่แล้วในตัว. เป็นคนเต็ม. น่าจะเกินมากกว่า. เกินกว่าคนทั่วไป. ก็เลยสับสนวุ่นวายกว่านิซนึง . พิมไปพิมมาก็สบายใจดีเหมือนกัน. ดีเนอะ. ทุกข์เองก็หายเองได้. ร้องไห้เองก็ต้องเช็ดน้ำตาตัวเอง. มันก็ปกติดีไม่ใช่หรอ. เหมือนขี้เอง. เช็ดตูดเอง. ใช่ป่ะ  จบปึ้ง