พลังของความเจ็บปวด

วันนี้ จะยอมทำรายงาน  ก็ได้วะ
ได้ฟังเพลงเพลงหนึ่ง มันเพราะเหลือเกิน
ความหมายอะไรก็ช่าง
ฟังแล้ว ไม่อยากทำอะไรที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขอีกเลย

เหมือนเรากำลังมีความสุขอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
มันน่าเศร้านะ
ฟังแล้วก็อยากจมอยู่กับสิ่งน่าเบื่ออย่างการทำรายงานขึ้นมา
จะว่าดีหรือป่าวก็ไม่รู้
มาเริ่มกันเลย จะได้ไม่เสียเวลา


ความสุข  ความจริง  ความดี
ทั้งสามสิ่งนี้ จะใช่ทั้งหมดของสิ่งสำคัญหรือไม่
ทำไมไม่มีความรัก หรือมันจะอยู่ในความดีแล้ว
ทั้งสามสิ่งนี้  คือทุกความต้องการของทั้งหมดจริงหรือ

บางที  เราก็ต้องการเศร้านะ
หรือแค่เสพติดความเศร้า
อาจเป็นมาโซ (เกี่ยวกับรายงานมั้ยเนี๊ยะ)
ความเศร้าและความสุข เป็นได้ทั้งสิ่งที่เราต้องการ
และผลักไส ในบางครั้ง
แต่จะว่าก็ว่า  ความสุขมีหลายระดับ
และที่เค้าว่ากันนั้น จริงหรือ? ยังไง?

สุขทางกาย  สุขทางใจ  สุขทางจิตวิญญาณ??
จะว่าก็ว่าเถอะ  แยกไม่ออกซะทีเดียว
นึกว่า ความสุขเกิดขึ้นจากใจอย่างเดียวซะอีก
ก็งงๆแหละ  ร่างกายสุขได้ไง  ถ้าใจไม่รับรู้สุข

อะไรคือสิ่งที่เราต้องทำ
การทำตามหน้าที่โดยไม่ใยดีต่อเสียงหัวใจ
หรือทำตามใจตัวเองอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด
หรือสิ่งนั้น  เราจะต้องค้นหามัน  ต้องตามหาความหมายของสิ่งนั้น

บางที  ระดับเซโรโทนินของเราต่ำ  อาจจะแค่นั้นจริงๆ..มั้ง
แต่นั้นก็เถอะ  ทำไมเราจะต้องเชื่อนักวิชาการบ้าๆพวกนั้น
ก้าวร้าวเกินไปมั้งเรา

บางที อาหารไปเลี้ยงสมองน้อยเกินไปก็ได้
ก็เซโรโทนินควบคุมคำสั่งความอยากอาหารด้วยนิหน่า
แล้วไอ่การไม่อยากกินนิ  ไม่ได้หมายความว่า มันทำงานบกพร่องเรอะ

บางที นาฬิกาชีวภาพอาจมีปัญหาอยู่นะ
นอน/ตื่นไม่รู้เวลา  กิน/อดไม่รู้เวลา

กว่าจะได้ทำรายงาน  ต้องมานั่งวิเคราะห์ตัวเองอีก
เมื่อไหร่จะจัดการปัญหาชีวิตของตัวเองได้ซะที
ต้องไปหาเคียวสึเกะหรือไง?

ไม่ไหวๆ  อย่างเราเอาไปเทียบคิริโนะไม่ได้หรอก
ห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง แถมยังเกลียดตัวเองแบบชูมั้ง
แบบยูกิเทรุมั้ง  สรุปก็แบบพระเอกที่ไม่เอาไหนนะแหละ

ก็แปลกเนอะ  ญี่ปุ่นไม่ค่อยทำนางเอกที่ไม่เอาไหนบ้าง
หรือทำแล้ว  แต่ไม่เกิดมั้ง  เพราะนางเอก ต้องเลิศทุกเรื่อง

ตอนนี้  ตัดอารมณ์จากโอเรอิโมะแบบสุดขั้ว
เมื่อเจอเพลงจากกิวตี้ คลาวน์

ฟังแล้ว รู้สึกเหมือน โลกกำลังหัวเราะเยาะเรา
ที่ทำตัวไร้สาระได้ขนาดนี้
เริ่มปล่อยตัว ปล่อยใจไปกับเพลง
เหมือนหัวใจกำลังถูกแช่แข็ง

วง Egoist แค่ชื่อก็กินขาดละ
พวกเสพติดตัวตนอย่างนั้นหรือ? เราด้วยใช่ไหม?
ยังดู GC แค่ไม่กี่ตอนเอง  แต่เมะแบบนี้  เรามักถอนตัวออกมา
บรรยากาศมันสะเทือนใจ  เวลาดูแล้ว เกือบจะหดหู่
พักหลังมานี้  เลยเสพแต่คอมเมดี้  ทั้งที่เมื่อก่อนติดประเภทแรกมากกว่า


บางทีนะ  ฟังนานๆ  เราอาจจะหายไปจากโลกนี้
คงกลัวว่า จะเผลอคิดแบบนั้น
แต่ก็ไม่หรอก  เด๋วนี้ เราควบคุมใจได้มากขึ้น

เราคนเดิมเปนอย่างไรนะหรอ? จำไม่ได้
แล้วในตอนนี้  ไม่ใช่เราหรือไง?
นี่คือ เราเหมือนกัน  มันอาจจะไม่เหมือนเมื่อวานก็เถอะ

อาจกร้านขึ้น  แต่ก็เข้มแข็งขึ้นไม่ใช่หรอ
เมื่อก่อนก็อยากเข้มแข็งมากไม่ใช่หรือ

ไม่คิดเหมือนกันว่า จะเจอจุดเปลี่ยน
ไม่คิดว่า เราจะเปลี่ยนไปด้วย

ความเจ็บปวดนั้น ทำให้เราเติบโตขึ้นไม่ใช่หรือ?
มันไม่ได้ทำลายเรา  เราไม่ตาย  และเราก็เข้มแข็งขึ้น
ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?

เรื่องที่ผ่านมาคือ ความเจ็บปวด
การจมอยู่กับความอ่อนแออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
การไม่ยอมก้าวผ่าน  ไม่ยอมเผชิญหน้าความจริง
คือสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเรา

แต่เราก็ผ่านพ้นมันมาแล้ว

..

สิ่งที่เราต้องการคือ ความกล้า
กล้าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งใดใด
และอดทนกัดฟันไปจนถึงสิ้นสุด

จุดยืนของเราก็คือ พลังของความเจ็บปวด