ไม่คิดว่าจะยังมีความรู้สึกแบบนี้อยู่อีก
เพราะหลายวันที่ผ่านมานี้ รู้สึกสนุกเต็มที่
คงได้เวลาที่มันจะผ่อนลงมาแล้ว
เราเป็นเด็กมีปัญหา เราขาดความรับผิดชอบ
เราวิ่งหนีจากสิ่งที่กลัว
เราปกป้องตัวเองจากความผิดพลาด
เราควรทำยังไง?
เรามักจะหลบเข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัว
เพื่อหนีความเป็นจริง
เราขี้ขลาดเกินไป..
เราเคยขอพรกับพระ เวลาไปเที่ยววัดไหน
เคยขอให้มีเพียงสองสิ่งนี้..
ขอให้มีความกล้าหาญกับปัญญา
อยากออกไปเผชิญโลกภายนอก
อยากต่อสู้กับความชั่วร้ายภายใน
อยากเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งดีงาม
ความกล้าหาญ..ขอให้มีสิ่งนี้
ความกล้าหาญซุกซ่อนอยู่ภายใน
ความกล้าหาญอยู่ในตัวเรา
เราต้องแสดงมันออกมา!
[เมื่อกี้ลองเล่นแชทกับคิริโนะ
ฮะฮะ สนุกดี แชทภาษาอังกฤษมั่วเลย]
วันนี้รับรู้ได้ว่าระดับความเฉื่อยเพิ่มมากขึ้น
เวลาจะทำอะไร กว่าจะเคลื่อนย้ายตัวได้ยากมาก
แล้วก็เหนื่อยง่าย เบื่อง่าย เซ็งง่าย
ทั้งที่วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกติ ก็สิบโมงอะนะ
อยากให้เช้ากว่านี้แหละ
แต่การนอนหลับของเรา ไม่มีประสทิธิภาพพอ
มีปัญหาเรื่องการหายใจก็ส่งผลต่อสมอง
หายใจไม่เต็มปอด สมองก็รับO2ไปน้อย
การนอนหลับยังไงก็ไม่เต็มที่
ตื่นเช้าก็ไม่ไหว ตื่นสายก็ยังเพลีย
เฮ้อ! แบบนี้เซ็ง อยากสุขภาพดีจัง
แต่ไม่รู้จะออกกำลังกายยังไง เขิน!
เคยฝึก(ไม่ใช่เล่น)โยคะ ช่วงนั้นก็แข็งแรงดีมาก
แล้วพอหมดกำลังจะทำอะไร ก็เลิกทุกสิ่งอัน
วันนี้เบื่อเป็นพิเศษ ประมาณว่า ปกติเบื่ออยู่แล้ว
วันนี้ก็เบื่อเพิ่มขึ้นเป็นสองสามเท่า..อะนะ
ลองพยายามอยู่เฉยๆให้ได้ก่อนดีกว่า
ปากบอกว่า เบื่อ แต่ก็ไม่หยุดที่จะหาอะไรทำ
ถ้าหยุดนิ่งได้สักพัก คงได้ฟื้นฟูพลัง!
ใจมันไม่หยุดนิ่ง มันดิ้นรนที่จะทำอะไรให้ได้
แต่ก็เบื่อไปหมด อยากหาอะไรใหม่ๆ
แต่ก็เบื่อไปหมด กับทุกสิ่งที่คิดได้
ยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อ เบื่อความคิด เบื่อที่จะคิด
อะไรที่อยู่ในหัว มันน่าเบื่อไปซะแล้ว
ทำไงไม่ให้เบื่อ?
{เราทำในสิ่งที่ประหลาดอีกล่ะ
เล่นเสิร์ชในกูเกิลว่า
"ทำไงไม่ให้เบื่อ"
ดูเหมือนว่า อะไรบางอย่างก็มาดลใจให้เรา
ขวนขวายหาทางออก หาทางตรัสรู้ให้ได้
http://www.kanlayanatam.com/sara/sara179.htm
<< เราก็คลิกเข้าไปหาคำตอบ
ก็ดีเหมือนกัน เราชอบอ่านธรรมะ
แต่อ่านไปด้วยฟังบิ๊กแบงไปด้วย
มันบ่งว่า จิิตเรายึดติดกับกิเลสทางเสียงมากไป
เบื่อแบบเราก็คือ เบื่อที่เจือกิเลส
แต่เราไม่สนใจการแบ่งแยก
เราสนใจการปฏิบัติ การหาทางออกให้กับปัญหา
เราอยากตรัสรู้ให้ได้ ก่อนออกไปทำงาน
คือเราไม่อยากรอให้แก่ แล้วค่อยรู้เรื่องพวกนี้
ถึงเราจะแปลก แต่เราก็จะเป็นแปลกที่ดี
การที่เราต้องฟังเพลงไปด้วย เวลาจะทำอะไรนั้น
มันมาจากความกลัว กลัวว่าจะทำไม่ได้
ต้องใช้เพลงเป็นที่พึ่งทางใจเสมอ
เรากลัวว่า เราจะเผชิญหน้ากับใครหรือสิ่งใดใดไม่ได้
ความกลัวของเรา อาจเป็นความหลงผิด การยึดติด
เรารู้ว่า มันต้องเอาออก แต่มันก็ไม่ได้่ง่ายอย่างนั้น
เราต้องให้เวลากับมัน เราต้องทำได้!
การเสพเพลงของเรา เริ่มต้นจากความกลัว
แล้วพอเสพ มันก็ติด มันเพลิน กิเลสภายในมันอิ่ม
ไม่ถึงกับอิ่มหรอก มันอร่อย และยังกินต่อได้เรื่อยๆ
การที่เราเบื่อเป็นพิเศษในวันนี้ อาจมีความหมาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น