รู้สึกดีใจจริงๆ

ก็พอเข้าใจว่า ทำไมตัวเองสื่อสารกับคนอื่นไม่ค่อยถูก

เพราะเป็นคนที่คิดเร็ว..เกินไป  ความคิดเร็วกว่าคำพูดมากมาก
เวลาพูด 1 (ในใจ ก็นับต่อไปเรื่อยๆ) พอพูด 2 ในใจไป 5 6 7 8 แล้ว
คือถ้าจะคิดไวขนาดนั้น  ทำไมไม่พูดรัวๆ ออกมาเป็นสเต็ปเทพไปเลย
และด้วยความที่มีปัญหาเรื่องการเรียงลำดับ
พอจะพูด 3 ก็นึกไม่ออก แล้วใจมันพูด 8 อยู่  บางทีก็หลุด 8 ออกมา
ตอนพูดในชั้นเรียน  เคยเป็นบางนั้น ก็หยุดกึกอะ แบบสับสนตัวเอง
แล้วไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมถึงได้เลือกเรียนวิชาที่มันพูดๆๆๆๆ เยอะขนาด
ทำไงได้ก็ไม่คิดว่า ถ้าเรียนสาขานี้  จะต้องพูดมากขนาดนี้
ไอ้เรา  ไม่ชอบพูด  ชอบฟังอย่างเดียว  ให้อ่านพอได้  ให้เขียนพอไหว
แต่ให้พูด  เหมือนฆ่ากันทั้งเป็น  55  เว่อไปมั้ง  
คนส่วนใหญ่เค้าชอบพูดจะตาย  ไอ่เรา พูดแล้ว จะตาย  55 เยอะไปมั้ยเรา
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเรียนเอกนี้  เราก็คงด้อยพัฒนาต่อไป จนตาย
เราก็ได้อิมพรูปตัวเองเยอะแยะ  หลายอย่าง  เวิ่นเว้อ ...

รู้สึกดีใจจริงๆ ที่ในชีวิตนี้ มีปัญหามากมายเข้ามา
รู้สึกดีใจจริงๆ ที่ได้มีโอกาสพัฒนาตัวเอง
รู้สึกดีใจจริงๆ ที่เราสามารถแก้ไขปัญหาได้
รู้สึกดีใจจริงๆ ที่เราเจ็บปวดจนเติบโต

ความจริงแล้ว ตั้งใจว่าจะเปิดบล็อกนี้เพื่อ..
ระบายความในใจเกี่ยวกับความรักที่ไม่มีทางสมหวังของเรา
แต่ก็ได้ปลดปล่อย อะไรหลายอย่าง ทั้งตัวตน ทั้งความฝัน
ทั้งความรัก ทั้งความทรงจำ ทั้งหมดนั้น ถ้าไม่มี ก็คงไม่มีเรา
ไม่มีคนที่เขียนอยู่ตรงนี้  มีเพียงความว่างเปล่า ล่องลอยไปมา

เรารู้สึกดีใจกับตัวเอง ที่มีความภาคภูมิใจตัวเองมากขึ้น
รู้สึกดีใจกับตัวเอง ที่รักตัวเองมากขึ้น
รู้สึกดีใจที่มองเห็นหนทางข้างหน้า
รู้สึกดีใจที่ความวิตกกังวลค่อยถูกทลายลง
รู้ึสึกดีใจที่ปล่อยวางเรื่องไร้สาระออกไปได้บ้าง
รู้สึกดีใจที่ได้กำจัดขยะภายในจิตใจออกไปบ้าง
รู้สึกดีใจที่ำด้ค้นพบสิ่งมีค่าภายในจิตใจ ซึ่งซุกซ่อนภายใต้ขยะ

จนมาถึงวันนี้ อยากจะบอกว่า ...
เราชอบตัวเอง ชอบมาก จะเรียกว่ารักเลยก็ว่าได้
{น้องสาวมีอิทธิพลต่อชีวิตเรามาก..ไปไหม

อีก 3 วันก็จะครบเดือนล่ะ บล็อกนี้ ดีใจจริงๆ
มานับถอยหลังกัน . . . 3 2 1 . . 0