เราเคยเกิดคำถามว่า คนเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?
ในช่วงเวลายาวนานเกือบหกเดือน
เรามีคำถามนี้อยู่ในหัว มันติดตรึงแทรกซึมอยู่ทุกอนูขุมขน
จนกระทั่งเรามองเห็นตัวเอง..
แล้วสงสัย เราคือคน หรือร่างกายของสิ่งมีชีวิตหรือเปล่า
ทำไมเราถึงจมอยู่ในห้วงดำมืดที่ว่างเปล่า
เรามีชีวิตอยู่จริงๆหรือ
ความหมายของการมีชีวิตอยู่คืออะไร?
คือการทำเพื่ออะไรสักอย่าง?
ตั้งเป้าแล้วไปให้ถึงหรือ?
สุดท้ายแล้วยังไง? จุดไหนถึงสำเร็จ?
ให้ความสำคัญกับสิ่งอื่นมากกว่าชีวิต
นั่นคือความหมายของการมีชีวิตหรือ?
การมีชีวิตคือการพอกกิเลสตัณหา
ความสุขคือการบ่มเพาะความทุกข์ทวี
ไม่ว่าจะมองยังไง..การมีชีวิตคือทุกข์
แต่การหาความหมายให้กับเป็นทุกข์กว่า
ไม่ว่าชีวิตจะมีความหมายหรือไม่อย่างไร
เราก็ไม่อาจตัดสินได้ ทำได้เพียงเฝ้ามองดู
เฝ้าดูชีวิตอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
มันเป็นไปของมันเอง โดยปราศจากคติ
และค่านิยมอันเสื่อมโทรมที่มนุษย์พร่ำสอนกัน
เราพอใจกับการเฝ้าดูชีวิตอยู่อย่างนี้
ไม่ต้องสุข ไม่ดิ้นรน ไม่ยักจะตาย
อยู่มาด้วยทุกวัน ด้วยชีวิตต่อชีวิต
ถ้าจะหาความหมายของชีวิต
ควรจะหาชีวิตให้เจอ อย่างไหนชีวิต
อย่างไหนไม่มีชีวิต ต้องรู้ซะก่อนตาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น